Hoe magnesium helpt bij verouderingsproblemen (deel 2)

In deel twee gaat dokter Dean dieper in op de relatie tussen magnesium en veroudering. Vervolg op deel 1 over de relatie tussen magnesium en veroudering. Het belangrijkste instituut op het gebied van alternatieve antiverouderingsgeneeskunde in de VS is de American Academy of Anti-Aging Medicine (A4M).

Hun missie is "het ondersteunen van onderzoek en technologieën die ziekten die verband houden met veroudering opsporen, behandelen en voorkomen, evenals het ontwikkelen van behandelingen om het menselijk leven te verlengen en het verouderingsproces te optimaliseren. De organisatie heeft meer dan 26.000 leden."

Toen ik jaren geleden een van hun congressen bijwoonde, zag ik hoe veel mensen een facelifts of plastische chirurgie hadden ondergaan om maar niet ouder te hoeven lijken. Ik ben nooit meer teruggegaan. Ik sta niet aan de kant van de allopathische of alternatieve geneeskunde in het antiverouderingsdebat, omdat ik hormoonvervangingstherapie geen oplossing vind. Dit is wat ik daarover zeg in mijn boek:

Drie dingen die u moet weten over magnesium en veroudering

1. Veroudering op zich is een risicofactor voor magnesiumtekort. Naarmate we ouder worden, krijgen we sneller een tekort aan magnesium. Daarom hebben we meer magnesium nodig in onze voeding en in de vorm van supplementen.
2. Mensen met de ziekte van Alzheimer en de ziekte van Parkinson hebben altijd een tekort aan magnesium.
3. Telomeren, die een kritieke rol spelen in het verouderingsproces, worden beschermd door magnesium.

Driehonderd jaar geleden leefden we nog niet zo lang als nu. In die tijd waren de omstandigheden zo onhygiënisch dat eenvoudige schrammen en snijwonden fatale wonden konden worden. Tuberculose, dat werd aangewakkerd door krappe leefruimten, weinig zonlicht, vochtigheid en een gebrek aan verse groenten, was een zeer besmettelijke ziekte die veel slachtoffers maakte. Open vuur zonder adequate ventilatie leidde tot chronische bronchitis en emfyseem. Onder voorbehoud dat men lang genoeg leefde om deze aandoeningen te krijgen, natuurlijk.

Met de introductie van sanitaire voorzieningen werd ook de prevalentie van infectieziekten teruggedrongen. Het land was vruchtbaar en gewassen namen essentiële voedingsstoffen op. Vee at deze planten en mensen kregen die voedingsstoffen binnen door het eten van vers vlees en verse dierlijke producten. De industriële revolutie had echter aanzienlijke negatieve gevolgen voor onze gezondheid door de giftige dampen en chemische stoffen die fabrieken produceerden. Industriële landbouwtechnieken vergiftigden de grond met pesticiden, herbiciden en stikstof. Het leven verdween uit het land.

We denken misschien dat we in deze eeuw beter af zijn met onze medicijnen en medische innovaties, maar zoals we hebben gezien, zijn we ook vergiftigd en is onze gezondheid achteruit gegaan, vooral in de vervuilde omgevingen waar onze basisvoeding wordt geproduceerd. Het slikken van antiverouderingspillen en megavitaminen voegt dan ook geen jaren aan uw leven toe. Een goed dieet met optimale en heilzame voedingsstoffen, beweging en rust en een positieve instelling zijn de sleutels tot een lang leven.

Veroudering betekent verkalking

Ouder worden gaat in industriële samenlevingen gepaard met een toenemende prevalentie van hypertensie, hartkwalen, verminderde insulinegevoeligheid en diabetes. Veroudering betekent doorgaans ook een verandering in de niveaus van calcium-en magnesiumionen, die niet te onderscheiden zijn van de niveaus die we zien bij hypertensie en diabetes. Zoals vermeld in de inleiding van deel drie, geloofde de Franse magnesiumwetenschapper dokter Pierre Delbet, die aan het begin van de twintigste eeuw zijn praktijk uitoefende, dat de weefsels van het verouderende lichaam drie keer zoveel calcium als magnesium bevatten. Hij wist dat calcium neerslaat in weefsels met een magnesiumtekort, nam de giftigheid van overtollig calcium in de testikels, hersenen en andere weefsels waar en concludeerde bijna een eeuw geleden al dat magnesiumtekort een rol speelde bij seniliteit.

In hoofdstuk 8 van mijn boek schreef ik over insulineresistentie en de rol ervan bij het verergeren van hoge bloeddruk, hartaandoeningen en diabetes mellitus. Insulineresistentie en wat vaak als normale veroudering wordt beschouwd, worden gekenmerkt door een ophoping van calcium en een tekort aan magnesium in de cellen. Met dit in gedachten suggereren klinische onderzoekers deze eeuw eindelijk dat een onbalans van calcium- en magnesiumionen de ontbrekende schakel zou kunnen zijn die verantwoordelijk is voor het veelvuldig samen voorkomen van hypertensie, atherosclerose en stofwisselingsstoornissen naarmate we ouder worden.

Zoals in dierproeven en epidemiologische studies is aangetoond, kunnen een tekort aan magnesium en een teveel aan calcium onze vatbaarheid voor hart- en vaatziekten vergroten en ook de veroudering versnellen. In een onderzoek onder verpleeghuisbewoners werd een laag magnesiumgehalte geassocieerd met twee aandoeningen waar ouderen vaak last van hebben: kuitkrampen en diabetes mellitus. Bij honderdjarigen is het totale magnesiumgehalte in het lichaam hoger en het calciumgehalte lager dan bij de meeste jongere mensen.

Van 'slimme medicatie' zoals piracetam, oxiracetam, pramiracetam en aniracetam wordt gedacht dat ze het leren verbeteren, de informatiestroom tussen de twee hersenhelften bevorderen, de hersenen helpen om fysieke en chemische schade te weerstaan en dat ze relatief weinig bijwerkingen hebben. Magnesium voldoet aan alle bovenstaande criteria, maar is veel minder duur en heeft helemaal geen bijwerkingen.

Levensverwachting

In 1993 vatte dokter Jean Durlach, een vooraanstaand expert op het gebied van magnesium in Frankrijk, het onderzoek naar magnesium en veroudering samen met de volgende zeven punten.

1. Chronische marginale magnesiumtekorten verkorten de levensverwachting van ratten.
2. Een tekort aan magnesium versnelt de veroudering door de verschillende effecten op het neuromusculaire, cardiovasculaire en endocriene systeem, de nieren en botten, het immuunsysteem, het antistresssysteem en het antioxidatiesysteem.
3. In ontwikkelde landen is de magnesiuminname van de bevolking in het algemeen, ongeacht leeftijd, marginaal: ongeveer 4 mg/kg/dag in plaats van de 6 mg/kg/dag die nodig is om de balans te bewaren. Ziekten, handicaps en lichamelijke of geestelijke beperkingen stellen oudere mensen echter bloot aan ernstigere tekorten aan bepaalde voedingsstoffen.
4. Rond de leeftijd van zeventig jaar is de opname van magnesium een derde lager dan op dertigjarige leeftijd.
5. Er zijn verschillende mechanismen verantwoordelijk voor deze tekorten, zoals intestinale malabsorptie, verminderde absorptie door de botmassa en mobilisatie (osteoporose), verhoogde urineverliezen, chronische stress, insulineresistentie die leidt tot diabetes met ernstig verlies van magnesium via de urine, inadequate respons op stimulatie door de bijnieren, magnesiumverlies door medicijnen, met name diuretica, alcoholverslaving en het roken van sigaretten.
6. Symptomen van magnesiumtekort bij ouderen bestaan onder meer uit klachten van het centrale zenuwstelsel die vooral neurotisch van aard lijken: angst, overmatige emotionaliteit, vermoeidheid, hoofdpijn, slapeloosheid, duizeligheid, zenuwaanvallen en een verstoorde ademhaling. Symptomen van het perifere zenuwstelsel zijn onder andere prikkelingen in de ledematen, krampen en spierpijn. Onder functiestoornissen vallen pijn op de borst, kortademigheid, benauwdheid, hartkloppingen, extra systolen (intermitterende hartslagen na een geïsoleerde extra slag), een abnormaal hartritme en het syndroom van Raynaud. Bij stoornissen van het autonome zenuwstelsel zijn zowel het sympathische als het parasympathische zenuwstelsel betrokken, waardoor er hypotensie met een snelle stijging of borderline-hypertensie ontstaat. Bij oudere patiënten zijn overmatige emotionaliteit, beven, zwakheid, slaapstoornissen, geheugenverlies en cognitieve stoornissen bijzonder belangrijke symptomen van een magnesiumtekort.
7. Orale magnesiumsuppletie is de beste diagnostische methode om de behoefte aan magnesium vast te stellen.

Overlijden door magnesiumtekort

In 2006 berichtte het tijdschrift Epidemiology dat mannen met een hogere magnesiumspiegel in vergelijking met de groep met de laagste spiegels 40 procent minder kans hadden om te overlijden aan alle vormen van kanker en hart- en vaatziekten. Een in 2014 gepubliceerd onderzoek documenteerde een 34 procent lager algemeen overlijdensrisico bij mannen en vrouwen met een hogere magnesiuminname.

Het tegenovergestelde werd geconcludeerd in het onderzoek "Hypomagnesemia in hospitalized patients is associated with increased mortality" uit 2014, waarin onderzoekers concludeerden dat "de prevalentie van hypomagnesemie in ziekenhuizen zeer hoog is. Dit wordt in verband gebracht met een hogere mortaliteit en een langer ziekenhuisverblijf onder onze populatie en kan een nuttig hulpmiddel zijn bij het voorspellen van morbiditeit en mortaliteit. Hoewel er momenteel geen causaal verband kan worden gedefinieerd, rechtvaardigen de lage kosten en het minimale ongemak van het meten van magnesium het routinematig controleren en aanvullen ervan bij patiënten." Ook hier werd gebruik gemaakt van de zeer onnauwkeurige serummagnesiumtest.

Dr. Carolyn Dean

Tags: Diabetes, Weefselverkalking, Vermoeidheid